Η Βία..

Το παιδί γεννιέται με βίαιο τρόπο σε βίαιο κόσμο. Τα μεγαλύτερα εγκλήματα έχουν γίνει από υπερβολική, παθολογική αγάπη.

Υπάρχουν πολλά είδη βίας στην ζωή των παιδιών. Σωματική, ψυχολογική και λεκτική βία.

Πολλοί γονείς και παιδαγωγοί στην προσπάθειά τους να αποφύγουν την σωματική βία, την αντικαθιστούν λανθασμένα με την λεκτική βία που έχει κι αυτή πολλά και αρνητικά αποτελέσματα:

Η σωματική βία ξεκινάει από τις λεγόμενες «αναγκαίες τιμωρίες».

Η σεξουαλική «βία» δεν είναι μύθος. Είναι μύθος ότι συνήθως θύματα είναι νεαρά κορίτσια. Είναι μύθος ότι ο δράστης είναι συνήθως ξένος προς το παιδί. Είναι μύθος ότι μπορεί να συμβεί σε απόμακρους χώρους και ερημικά πάρκα σε παιδιά που δεν τα προσέχουν οι γονείς τους. Είναι μύθος ότι η σεξουαλική κακοποίηση είναι ένα εξαιρετικά σπάνιο γεγονός.

Η αλήθεια δυστυχώς είναι ότι : Τα θύματα είναι μικρά παιδιά 4-11 χρονών. Ο δράστης είναι συνήθως γνωστός στο παιδί, φίλος ή συγγενής. Συμβαίνει συνήθως με πειθώ και γίνεται επαναληπτικά. Συμβαίνει συνήθως στο σπίτι του παιδιού ή σε κάποιο γνωστό χώρο. Δυστυχώς το 25% των κοριτσιών και 10% των αγοριών κακοποιούνται πριν φτάσουν 18 χρονών.

Η βία στο σχολείο και η βία μεταξύ των παιδιών μας, μας είναι σχεδόν οικεία. Τα παιδιά συχνά μαλώνουν μεταξύ τους για ασήμαντες η μικρές αιτίες. Έχουμε γονείς που δεν δίνουν απολύτως καμία σημασία στο γεγονός. Έχουμε γονείς που θεωρούν ότι πάντοτε έχει δίκιο το δικό τους παιδί. Φυσικά έχουμε και γονείς που μειώνουν το δικό τους παιδί ,το μαλώνουν και του λένε πόσο άξιο της τύχης του είναι «να τις τρώει» αφού δεν καταφέρνει να ..δώσει κι αυτό καμιά!

Η Επιθετικότητα..

Η επιθετικότητα είναι το αποτέλεσμα της βίας που υπάρχει στην ζωή του παιδιού.

Η επιθετικότητα εμφανίζεται σε περιπτώσεις που:

1. Ένα παιδί δεν ξέρει πώς να επικοινωνήσει με άλλο τρόπο. Για αυτό γίνεται επιθετικό, τραβάει μαλλιά, δαγκώνει, χτυπάει κλπ
2. Όταν το παιδί βιώνει εκείνο την βία και την επιθετικότητα συχνά και επαναλαμβανόμενα, εκπαιδεύεται ουσιαστικά ότι αυτός είναι ο συνήθης τρόπος που αντιδρούμε.
3. Όταν κανείς δεν βρέθηκε να το «σταματήσει» σωστά, υπεύθυνα και δυναμικά. Όταν όλοι γύρω του π.χ. η οικογένειά του ή τα πρόσωπα που το μεγαλώνουν (γιαγιά, νταντά) κάθε φορά που φέρετε επιθετικά γελούν ή αγνοούν την σημαντικότητα του θέματος. Συχνά θεωρούν ότι το παιδί είναι μικρό και όταν μεγαλώσει θα φέρεται καλύτερα.
4. Όταν μιμείται συμπεριφορές μεγαλυτέρων ή μικροτέρων αδελφών ή και ατόμων του περιβάλλοντός του.
5. Όταν από καιρό ξεπερνάει τα «όρια» χωρίς κανείς να το σταματάει. Οπότε κάθε φορά πάει λίγο πιο πέρα… Και κάποτε τελειώνει η αρνητική συμπεριφορά (χωρίς να το σταματήσει κάποιος) οπότε το «παραπέρα» είναι η επιθετικότητα.
6. Όταν νιώθει αδικία. Ένας άνθρωπος που νιώθει αδικία , μπορεί να γίνει όχι μόνο επιθετικός, αλλά μπορεί να βγει εκτός εαυτού. Μπορεί όχι μόνο να γίνει βίαιος και εξαιρετικά επικίνδυνος, αλλά να συνεχίσει να νιώθει αδικημένος ακόμα κι όταν έχει χάσει το δίκιο του.

Τρόποι αντιμετώπισης:

1.  Η πρόληψη είναι η καλύτερη αντιμετώπιση. Δεν περιμένουμε να φτάσουν τα πράγματα στο απροχώρητο, τα αντιμετωπίζουμε με σοβαρότητα και ευθύνη στην έναρξη τους.
2. Πρέπει να παραδεχθούμε την επιθετικότητα του παιδιού μας. Το να αποκρύπτουμε το θέμα από τον εαυτό μας και τους γύρω μας, θέτει σε κίνδυνο όλους και το ίδιο μας το παιδί.
3. Προσβλέπουμε τι μπορεί να συμβεί κάθε φορά. Σκεφτόμαστε πως θα συμπεριφερθεί το παιδί σε διάφορες περιπτώσεις, π.χ. στο πάρτι, σε φιλικό σπίτι, στην παιδική χαρά και δεν εφησυχάζουμε!!
4. Όταν γνωρίζουμε το πρόβλημα είμαστε συνεχώς σε εγρήγορση. Δεν μιλάμε με άλλους γονείς στα πάρτι, ούτε χαλαρώνουμε στα εστιατόρια και τις παιδικές χαρές.
5. Όταν το παιδί μας πάει στο σχολείο, ενημερώνουμε την δασκάλα του και συνεργαζόμαστε καθημερινά μαζί της. Λαμβάνουμε οδηγίες, τις ακολουθούμε επακριβώς, δίνουμε πίσω πληροφορίες για την πορεία, κάνουμε ότι είναι δυνατόν για την βελτίωση.
6. Θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας, ότι ένα επιθετικό παιδί, περιθωριοποιείται στο σχολείο. Συχνά στοχοποιείται και μάλιστα φταίει ακόμη και όταν απουσιάζει.
7. Θα πρέπει να δεχθούμε τυχόν αρνητικά σχόλια άλλων γονέων. Η άμυνα και η άρνηση του θέματος δεν βοηθάει. Αντιθέτως δημιουργεί έχθρα και αρνητικό κλίμα γύρω από εμάς και το παιδί μας.
8. Ζητάμε την γνώμη και την συμβουλή ενός ειδικού. Ο παιδοψυχολόγος, ο παιγνιοθεραπευτής είναι ειδικός για αυτά τα θέματα.
9. Τι κάνουμε στο σπίτι: Εφαρμόζουμε λογικές συνέπειες σε κάθε του αρνητική πράξη. (Παραδείγματα: ….) η συνέπεια των πράξεων του παιδιού πρέπει να εφαρμόζεται από την πρώτη στιγμή της αρνητικής του συμπεριφοράς.
10. Όταν έχουμε 2 ή περισσότερα παιδιά: Ζητούμε την συνεργασία όλης της οικογένειας, δεν επιτρέπουμε μίμηση πράξεων από αδέλφια, ζητούμε βοήθεια και από παππού-γιαγιά. Σε ανάγκη , υπάρχουν ειδικά ομαδικά θεραπευτικά προγράμματα, που εφαρμόζονται από ειδικούς για όλη την οικογένεια. Σε αυτά εκπαιδεύονται οι ενήλικες πως να φέρονται στα παιδιά τους και τι κάνουν όταν τα παιδιά τους μεγαλώνουν και εξελίσσονται, διότι οι γονείς πρέπει να αλλάζουν μαζί με τα παιδιά τους.

Συμπερασματικά:

Η βία και η επιθετικότητα είναι μέσα στην ζωή των παιδιών μας. Όμως είναι στην δική μας επιλογή και ευθύνη να την μετριάσουμε και να την διαχειριστούμε , μαζί με τα παιδιά μας, ενώ παράλληλα θα τα εκπαιδεύσουμε να προστατεύονται και να ζητούν βοήθεια .

Τατιάνα Τσαραμιάδου

Πρόεδρος Επιστημονικής Ομάδας του Κέντρου ‘’Οικογένεια΄’